|
|
|
|
|
|
Родны кут
Спявае ансамбль "Песняры":
Мой родны кут, як ты мне мілы!
Забыць цябе не маю сілы!..
Гэтыя натхнёныя радкі напісаў народны паэт Беларусі Якуб Колас. Шмат цікавых кніжак падарыў ён дарослым і дзецям.
А дзе ж той родны кут, які ўсім сэрцам любіў пясняр?
Шмат разоў праязджаў я праз Стоўбцы — горад па Брэсцкай шашы. Даўно ведаў пра вёску Мікалаеўшчыну, пра хутар Смольня, дзе. пазнаваў прыгоствы, суладнасць і чары прыроды наш славуты Якуб Колас. Ды вось аднойчы і завітаў у жаданую мясціну.
Перад асфальтаванай стужкай расступіўся малады хвойнік. У вокны машыны замахалі калматыя іглістыя галінкі. Вось яна, былая сядзіба бацькоў Коласа. Дзве сялянскія забудовы. У адной — музей. Другая — копія той, дзе жыла дружная сям'я. Высокія разложыстыя ліпы. Іх пасадзіў Якуб Колас. Яны пакалыхваюць лісцем, нібы вітаюць гасцей.
Музейная сядзіба — у вянку прывабнай зеляніны. А воддаль — задумлівы Нёман. У пазалоце пяску яго берагі. Далей — зноў жа хвойнік, палеткі...
Чароўная паэзія Коласа, з якой мы знаёмы з дзяцінства, у Мікалаеўшчыне загучала незвычайнай мелодыяй. Такое адчуванне, што паэт жыве тут і сёння і песцяць яго жаўруковыя спевы, ціхі плёскат нёманскіх хваль.
У хаце-музеі ўсё кранае душу. Вось печляжанка, дзе халоднымі зімовымі вечарамі збіраліся дзеці паслухаць байкі дзядзькі Антося. А во дзяжа, у якой маці рашчыняла смачныя блінцы. Стол каля акна. Усю ноч прасядзелі за ім Якуб Колас і Янка Купала ў першае сваё спатканне. Моцнае іх сяброўства на доўгія гады пачыналася ў гэтай хаце.
Адну вечную песню склалі Якуб Колас і Янка Купала пра свой народ, пра родную Беларусь, пра моцную дружбу нашага народа з іншымі народамі свету, пра любоў і адданасць сваёй мілай Айчыне.
А вытокі іх творчасці, бязмежнай любові да людзей і краіны — у родных мясцінах. Пра сваю Вязынку Янка Купала пісаў:
Я тут бачу свой край,
Поле, рэчку і бор,
Сваю матку-зямлю
Беларусь!
Калі будзеце ехаць электрычкай з Мінска на Маладзечна, то праз паўгадзіны пачуеце аб'яву: "Станцыя Вязынка". Перад вамі — маляўнічы куток беларускай зямлі, радзіма народнага паэта Беларусі Янкі Купалы.
Тут жыў яго бацька Дамінік Луцэвіч з жонкай Бянігнай. Тут нарадзіўся на свята Купалле іх сын Янка.
Цяпер у Вязынцы Купалаўскі мемарыяльны запаведнік. Адноўлена хата, у якой будучы паэт вучыўся хадзіць, з якой убачыў свет.
Пераступаем парог — і мы ў пакоі. Адразу кідаецца ў вочы печ з прыпечкам. Пасярод хаты вісіць калыска, падвязаная да бэлькі. На сцяне — бацькава стрэльба. А каля лаўкі — самапрадка, на якой маці прала кудзелю, каб пасля на кроснах ткаць палатно.
Каля хаты — сажалка з бруістай ручаінай, растуць старыя ліпы і бярозы, таполі і бэз. А далей раскінуліся палеткі саўгаса імя Янкі Купалы.
На Купалле ў Вязынцы заўсёды шмат гасцей. Весела праходзіць Свята паэзіі. Паэты і артысты чытаюць вершы, а дзявочыя карагоды спяваюць песні на словы Янкі Купалы:
На Купалле на святое
Рві, матуля, зелле тое,
Што ў нас папараць завецца!
I шчаслівым быць здаецца!
У кожнага з вас, сябры, свой родны кут. Вучыцеся любіць і шанаваць сваю вёску ці горад так, як Янка Купала і Якуб Колас.
Пагоня
Артур Вольскі
А чые тм дзіва-коні
Абганяюць час?
Гэта едзе ў ззянні-звоне
Сонейка да нас.
Конь чырвоны пасяродку,
Белыя — з бакоў.
Скачуць хутка,
Скачуць ходка.
Іскры з-пад падкоў.
Рыцар побач з іні ў гонцы.
Меч, як звон, Звініць.
Ён ад хмараў наша сонца
Бцдзе бараніць.
У пагоні скачуць коні
У світальны час.
Гэта едзе ў ззянні-звоне
Сонейка да нас.
|
|
|
|
|
