|
|
|
|
|
|
Апавяданне шостае. Плачка
Першая гісторыя сляпога Францішака тычылася дзіўнай кабеты, якую бачылі ў розных мясцінах на поўначы Беларусі.
На вачах незвычайна прыгожай кабеты заўсёды блішчэлі слёзы. З-за таго жанчыну называлі Плачкай. Яна з'яўлялася найчасцей у пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах.
Людзі рознае казалі пра Плачку. Хтосьці баяўся, што сваім з'яўленнем яна вяшчае нейкае вялікае няшчасце. Нехта ж звязваў яе з'яўленне з закапаным скарбам.
У адной вёсцы маладыя хлопцы пайшлі ноччу шукаць скарб на тым месцы, дзе бачылі Плачку. Аказалася, там, дзе яны капалі, некалі былі могілкі.
Але адкапалі толькі спарахнелыя дошкі ды чарапы.
Вяртаючыся ў вёску, хлопцы ўбачылі Плачку, але яна ўмомант знікла — на тым месцы засталося толькі вялікае асінае гняздо. Моладзь вырашыла злосна пажартаваць над старым жабраком у іх вёсцы — укінулі праз акно ў яго хату гняздо з восамі ды ўцяклі. Аднак перад старьга рассыпалася золата. Перад ім з'явілася Плачка і загадала, каб палову золата жабрак пакінуў сабе, а другую раздаў убогім.
У Інфлянтах пан М. загадаў аканому сабраць сялян і капаць на замкавых руінах, дзе пасля заходу сонца бачылі Плачку.
Там адкапалі мураваны склеп, поўны шкілетаў. Косці рук і ног — у цяжкіх кайданах.
Сялянё пахавалі рэшткі на могілках, а пан забраў у маёнтак кайданы як памятку старажытнасці.
Іншыя людзі бачылі Плачку каля Полацка. I там паспрабавалі шукаць клад. Выкапалі з зямлі шкілет, грудзі якога закрываў жалезны панцыр, а чэрап — чалом-шышак.
Скарбашукальнікі вырашылі забраць з сабой меч і даспехі. Аднак пры святле маланкі ўзняўся перад імі Волат у жалезным панцыры — ён забараніў людзям зневажаць прах ваяра.
На Пачаноўскай гары са слёз Плачкі ўтварылася крыніца жывой вады. Людзі, якія падыходзілі да крыніцы, бачылі побач з ёй сіраціну. Але не пазнавалі ў ёй Плачку. Некаторыя ж увогуле яе не заўважалі. I хаця па ўсім краі Плачка з'яўляецца ў адным вобліку, людзі, поўныя пыхі, не пазнаюць яе...
|
|
|
|
|
